ابد و یک سیمرغ
خوش‌چهره بودن در سینما و تلویزیون همانقدر که «امتیاز» است، «اتهام» هم محسوب می‌شود. بازیگران خوب و با استعداد برای این که ثابت کنند فقط نان چهره زیبای‌شان را نمی‌خورند کار سختی دارند. آنها باید چند برابر بیشتر از دیگران تلاش کنند تا بلکه به جای حسن خدادادی، با هنر و توانایی‌های‌شان به یاد آورده شوند؛ و البته که پریناز ایزدیار در این زمینه موفق بوده است. دختر مستعدی که سی‌وهفت سال پیش در چنین روزی در مازندران زاده شد و از پانزده سال پیش به سینما رسید، رفته رفته نشان داد جنم بازیگری دارد. او در این سال‌ها از پس ایفای نقش‌های درخشان زیادی برآمده است؛ از شیرین دیوانسالار در «شهرزاد» تا الهام «متری شش‌ونیم» که در مرز بین وفاداری و جفاکاری معلق بود. بازی استثنایی او در «ملاقات خصوصی» که نامزد دریافت سیمرغ هم شد، فراموش‌نشدنی است. با این حال شاید تا امروز بهترین فراز از کارنامه حرفه‌ای ایزدیار مربوط به ایفای نقش سمیه در «ابد و یک روز» باشد. او در فیلم سعید روستایی به بهترین شکل ممکن نقش دختری به تنگ‌آمده از هرج و مرج‌های اطرافش را ایفا کرد؛ کسی که آخرین ستون خیمه خانواده است و با همه زجرهایی که می‌کشد، در نهایت حاضر نمی‌شود این موقعیت را رها کند. پریناز ایزدیار به خاطر بازی در این فیلم سیمرغ بلورین گرفت، اما او که گام به گام در بازیگری به بلوغ رسیده، هنوز سیمرغ‌های بیشتر، نقش‌های متفاوتتر و غافلگیری‌های افزون‌تری در راه دارد. منتظر تماشای‌شان خواهیم ماند…
