چهار سال که هیچ، چهل سال هم اگر بگذرد، نمی‌شود آن جادوی حیرت‌انگیز عالم سینما را از یاد برد. آرتیست باشکوهی که چقدر دقیق و درست «آقای بازیگر» نامیده شد؛ عزت‌الله انتظامی. نقش‌های درخشان این اسطوره فراموش‌نشدنی یکی، دو تا نیست؛ از گاو و آقای هالو و ستارخان تا حاجی واشنگتن ، از کمال‌الملک تا هامون و از روسری آبی تا سریال فراموش‌نشدنی هزاردستان. انتظامی بزرگ را خیلی جاها در نقش یک مرد مقتدر و خودرای دیده‌ایم. او اما نمایش‌های استاندارد و متفاوت دیگری هم داشت. مگر می‌شود آن دلدادگی غیرمنتظره را در روسری آبی از یاد برد یا تنهایی و استیصال او را در خانه‌ای روی آب فراموش کرد؟ حرص و طمع روز فرشته یا نقش حرص در آور «قربان‌سالار» در بانو را چطور؟ در شاهکار اجاره‌نشین‌ها، او هر لحظه در نوسان است؛ گاهی طمع بالا کشیدن ملک را دارد و حتی با برادر کوچکترش تندی می‌کند، گاهی از نصایح مادر عذاب وجدان می‌گیرد و گاهی معصومانه مشغول فریب خوردن می‌شود! عزت سینمای ایران «همه چیز تمام» بود؛ یک هنرمند مادرزادی که مخاطب از تماشایش سیر نمی‌شد. نه؛ مرگ انتظامی شوخی است. زور «نیستی» هیچ‌وقت به امثال او نمی‌رسد. هنر آنها پیش چشم ما، در ذهن‌مان و پاک‌ترین بخش روح‌مان همیشه زنده است.
